Βια και Videogames

 

Coffee and Games, 29.08.2020:

Για ακόμα μια εβδομάδα πάμε με το Shadow of War. Είμαι στο τελευταίο chapter του παιχνιδιού και αυτό με το πιο πολύ grinding. Δεν θα ήθελα να έχω παίξει το παιχνίδι στην κυκλοφορία του, που ήταν πολύ πιο δύσκολο να σου πέσουν καλά orcs πράγμα που σε ωθούσε ή  στο μαγαζάκι του παιχνιδιού (που τώρα το έχουν κλείσει μια και καλή) ή στο να παίζεις ώρες ατελείωτες για να βρεις καλούς συμμάχους. Μετά από 30 ώρες ενασχόλησης με το παιχνίδι (τόσες γράφει το Steam μου), το ερώτημα μου είναι το ίδιο με της προηγούμενης εβδομάδας, αλήθεια ποιός έβαλε 8 και 9, στα 10, σε αυτό το παιχνίδι;

Αφορμή για το σημερινό άρθρο μου έδωσε ένα από τα θέματα που βλέπουμε στο ντοκιμαντέρ του Netflix, “High Score”, και πιστεύω ότι δεν θα είναι το μόνο καθώς βλέποντας το ανοίγουν πολλά σημεία για την ιστορία των videogames για τα οποία θα ήθελα να μιλήσω. Σήμερα θα σταθώ στο θέμα που έχει να κάνει με τη βία στα videogames, ίσως με λίγο σαρκαστικό χαρακτήρα, όπως μου αρέσει να γράφω γενικά, συμπληρώνοντας και προχωρώντας ακόμα παραπέρα τη προσπάθεια μου για να δούμε το μέσο πέρα από οπαδισμούς και τέτοιες μ**ακίες αφού στην τελική ότι θέλει ο καθένας θα παίξει, όπου θέλει, και αυτό που μας ενώνει όλους είναι η αγάπη για αυτό το χόμπι. 

Το θέμα θα αρχίσει με μια απλή ερώτηση, που είναι όλοι αυτοί οι μελλοντικοί δολοφόνοι που δημιουργήθηκαν από το “Mortal Kombat” και το “Night Trap”; Η απάντηση είναι απλή, μέσα στα μυαλά των ανθρώπων που τότε κατηγορούσαν ένα μέσο που καλά, καλά δεν καταλάβαιναν και ίσως δεν θα καταλάβουν ποτέ. Βλέποντας πολύ επιδερμικά το θέμα, λίγο πριν αρχίσω να γράφω αυτό το άρθρο, είδα υπήρχε ότι η ίδια αντίδραση από πολλούς και όταν βγήκαν τα πρώτα μυθιστορηματικά βιβλία τα όποια σου έδειχναν τη πλευρά του εκάστοτε δολοφόνου, “μα τα παιδιά μας θα μπουν στο μυαλό του δολοφόνου, θα καταλάβουν πως ενεργεί και θα γίνουν δολοφόνοι”, το ίδιο όταν ο κινηματογράφος έδειχνε σκηνές με βία, “άλλο να διαβάζεις και άλλο να το βλέπεις να γίνεται, αυτό ωθεί την νεολαία στο να κάνει τα ίδια”, το ίδιο με τη μουσική, “είναι δυνατόν να τραγουδάς αυτά τα πράγματα, άρα τα πιστεύεις, άρα θες να βγεις έξω να σφάξεις κόσμο στο όνομα του Σατανά (ή δεν ξέρω κι εγώ ποιόν φανταστικό φίλο έχει ο καθένας)”, το ίδιο με τα videogames, “άλλο να τα βλέπεις στη ταινία να τα κάνει κάποιος άλλος, άλλο να τα κάνεις εσύ ο ίδιος σαν χαρακτήρας σε κάποιο παιχνίδι”. Πιστεύω ότι πιάσατε το πάτερν σε αυτό που θέλω να πω. Εδώ να συμπληρώσω ότι πιστεύω πως σε κάποια άλλη, μελλοντική μορφή τέχνης/διασκέδασης (μιλάω καθαρά για κάτι άυλο και φανταστικό παιδιά, όχι ότι αν γίνει μορφή διασκέδασης να κυνηγάς και να σκοτώνεις κάποιον ότι αυτό θα είναι αποδεκτό), σίγουρα θα υπάρξει το, “ναι αλλά εδώ κάνεις το τάδε, δεν είναι σαν τα videogames που δεν το κάνεις έτσι” κ.ο. 

Για να κλείσω το αρθράκι, θα πω ότι, ναι, υπάρχει πολύ βία στα videogames, υπάρχει όμως και πολύ βία παντού. Ένα καλό, τουλάχιστον, που βγήκε από όλη αυτή τη τότε φάση είναι η κατηγοριοποίηση των παιχνιδιών για τις κατάλληλες ηλικίες, οπότε τουλάχιστον στα videogames μπορείς να δεις ποιό προϊόν είναι για ποιές ηλικίες, στις ειδήσεις των 20.00 (20.30, 21.00 ίσως, δεν ξέρω έχω ΠΟΛΥ καιρό να δω τηλεόραση), το εκάστοτε ανήλικο τρώει στα μούτρα όλη τη βία και τις αιματηρές εικόνες από το κάθε θέμα χωρίς φίλτρο. Οπότε, περνάει στα χέρια του γονιού η ευθύνη να μην πάρει το “GTA V” στο παιδί του και όχι στα χέρια της βιομηχανίας. Για να πούμε και εδώ όμως όλη τη αλήθεια ακόμα και αυτές οι επισημάνσεις στα κουτιά των videogames δεν είναι 100% σίγουρες, καθώς κάνουμε φόκους στη βία, στο σεξ κτλ και οι εταιρείες μπορούν αλόγιστα να βάζουν μέσα στο παιχνίδια κάθε μορφής τζόγου και το παιχνίδι να είναι “άνω των 3” απλά και μόνο γιατί δεν δείχνει ανθρώπους να γ**ιούνται ή κεφάλια να κόβονται (ξέρεις εσύ για ποιά αθλητικά παιχνίδια μιλάω φίλε μου). Και τέλος αν κάποιος είναι τόσο βλάκας που θέλει να βγει έξω και αρχίσει να καθαρίζει κόσμο θα το κάνει ούτως ή άλλως, τώρα αν έπαιζε videogames πριν, άκουγε “Cannibal Corpse” ή έβλεπε “Friday the 13th”, δεν έχει καμία σημασία γιατί πολύ απλά κρίνοντας από το εαυτό μου, που έχω κάνει και τα τρία αυτά πράγματα, δεν είχα ποτέ την ανάγκη να βγω και να αρχίσω να τουφεκίζω κόσμο.