Avengers Συνεχεια...

 

Coffee and Games, 12.09.2020:

Καταρχάς Παγκόσμια ημέρα Videogames σήμερα και χρόνια μας πολλά και σε εμάς λιώνουμε και στο μέσο! Η δεύτερη εβδομάδα που με βρίσκει με το Marvel’s Avengers. Έχουμε ήδη και τα reviews του παιχνιδιού και ο κόσμος είναι κάπως απογοητευμένος. Μιας και δεν είχα, γενικά, και πολύ χρόνο αυτή τη βδομάδα θα αναφερθώ και εγώ λίγο σε αυτό το παιχνίδι. 

Το παιχνίδι είναι πολύ επαναλαμβανόμενο. Εδώ να αναφέρω ότι είναι κάπως διαφορετικά επαναλαμβανόμενο από το Shadow of War. Καταρχάς έχει πιο πολλούς χαρακτήρες που ο καθένας παίζει, λίγο, διαφορετικά από τον άλλον. Ναι, σε γενικές γραμμές αυτό που κάνεις με όλους και σε κάθε πίστα είναι να μπαίνεις μέσα στο μπουλούκι από κακούς και να αρχίζεις να βαράς ότι κινείται, και ναι, αυτό κάνεις με όλους τους χαρακτήρες. Θα ήθελα βέβαια να δω το meta του παιχνιδιού, καθώς δεν έχω τελικίασει ακόμα κανέναν χαρακτήρα, δεν γνωρίζω τι γίνεται όταν φτάσουμε μέχρι εκεί. Από τα βασικά που βλέπω, καταλαβαίνω ότι δεν θα αλλάξουν και πολλά πράγματα, η βασική ασχολία θα είναι να μπαίνεις και να δέρνεις, αλλά θα αλλάζει, φαντάζομαι, το πως το κάνεις με τον κάθε χαρακτήρα. 

Η ιστορία του παιχνιδιού είναι πολύ βασική και στο τέλος καταλαβαίνεις ότι το παιχνίδι είναι απλά το σημείο μηδέν ή ένα, για ένα μεγάλο ταξίδι που θα συνεχίσει όταν θα μπαίνουν με τον καιρό και οι επόμενοι ήρωες. Βέβαια αυτό θα γίνει αν θα πουλήσει το παιχνίδι και αν θα βγάλουν λεφτάκια εν καιρώ από τα microtransactions. Η βασική πρωταγωνιστής, του πρώτου αυτού μέρους, είναι, κατά την άποψη μου, βασικά γραμμένη και σε βάζει στον κόσμο του παιχνιδιού, ακόμα και αν δεν γνωρίζεις τίποτα από το σύμπαν στο οποίο μπαίνεις, αλλά μέχρι εκεί. Σε ένα τέτοιο παιχνίδι όμως λίγη σημασία έχει το σενάριο, καλοδεχούμενο όταν υπάρχει δεν λέω αλλά και να μην υπάρχει, για εμένα, άλλα πράγματα είναι που θα με κάνουν να κολλήσω με ένα τέτοιου είδους παιχνίδια. Εντάξει εδώ που τα λέμε βέβαια από κάτι που έχει στο όνομα του το “Avengers” με τόση ιστορία και περιπέτειες από τα comics θα περίμενε κανείς ότι θα ήταν λίγο πιο καλό το βασικό campaign, τέλος πάντων. 

Πάμε στα του gameplay. Δυστυχώς ή ευτυχώς όταν αγόρασα τον τίτλο ήξερα που έμπαινα. Μιλάμε για τα ίδια 3-4 objectives σε κάθε αποστολή, οι ίδιοι εχθροί, με μικρές διαφορές κ.ο. Μικρή εξαίρεση αποτελούν οι αποστολές του βασικού campaign αλλά και αυτές λίγο ή πολύ είναι “βάρα αυτό, χάλασε το άλλο”. Μιλάμε για “πάτα το κουμπί ξανά και ξανά” τίτλο, που το μόνο που παίρνεις στο τέλος είναι ένα loot που το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι ο αριθμός και το χρώμα του. Και πάλι να πω ότι μπορεί η άποψή μου να έχει αλλάξει μέχρι τα τελειώσω όλους τους χαρακτήρες, πράγμα που σκοπεύω να κάνω. 

Για να κλείσουμε με αυτό το μικρό review, έχουμε να κάνουμε με έναν τίτλο που κάνει τα πολύ βασικά όσον αφορά τα looter games, δεν έχει πολύ καλό campaign, οι χαρακτήρες, λίγο-πολύ, έχουν τον ίδιο ρόλο στη κάθε περίπτωση εχθρών και οι εχθροί θέλουν όλοι, σχεδόν, τη ίδια αντιμετώπιση. Έλα όμως που εγώ για κάποιο λόγο κόλλησα. Για εμένα είναι ένα από αυτά τα παιχνίδια που ξέρεις ότι δεν είναι τόσο καλό αλλά εσύ το απολαμβάνεις όσο δεν πάει. Την προηγούμενη εβδομάδα σας είπα ότι “έχασα” 14 ώρες σε αυτό μέσα σε μια μέρα. Δεν το μετανιώνω, τουλάχιστον όχι ακόμα, και θα “χάσω” και άλλες ώρες σε αυτό απλά και μόνο γιατί θέλω να τελικιάσω τον κάθε ήρωα. Ποιό το όφελος από αυτό; Ατομική ικανοποίηση ίσως, δεν ξέρω. Ποιό το κακό από αυτό; Ότι σίγουρα θα μπορούσα να παίξω κάποιο άλλο παιχνίδι από τη συλλογή μου, με αρχή, μέση και τέλος, και ίσως να “έπαιρνα πιο πολλά” από αυτό. Όταν φτάσω ένα σημείο που θα κουραστώ με το παιχνίδι θα πιάσω και κάτι άλλο παράλληλα για να “ξεκουράζομαι”.