Dead Space 3, Review

Dead Space 3, Review (Xbox360):

 Πρόλογος:

Το γεγονός ότι είχα παίξει (και θάψει) το demo του παιχνιδιού πιο παλιά καθόλου δεν θα επηρεάσει αυτό το review. Αυτές λοιπόν οι, άσκημες, αναμνήσεις θα μείνουν στο ράφι, γιατί; Γιατί πολύ απλά το Dead Space 3 είναι πάρα πολύ καλό παιχνίδι. Το demo, καθώς και τα trailers δεν το ανέδειξαν για αυτό που είναι αλλά, δυστυχώς, για τα action σημεία του. Το παιχνίδι είναι “Dead Space”, και δεν χωράει καμία αμφιβολία. Έχει και τα λαθάκια του, αλλά σαν άλλο ένα μέρος της σειράς αυτής έχει το δικό του χαρακτήρα, το δικό του τρόμο και σίγουρα θα αφήσει τη δικιά του σφραγίδα στο franchise αλλά και στο μυαλό όλων αυτών που θα το παίξουν.

Ποια είναι λοιπόν τα στοιχεία που ξεχωρίζουν το 3^ο μέρος της σειράς και το κάνουν ένα παιχνίδι που πρέπει να το δουν όλοι όσοι αγάπησαν τα 2 προηγούμενα;

“Ένας φίλος ήρθε απόψε από τα παλιά…”:

Πραγματικά είναι πολύ δύσκολο να μιλήσει κανείς για την ιστορία του παιχνιδιού και να μην προβεί σε spoilers, οπότε τα λόγια μου που θα πω για αυτή θα είναι λίγα και ελπίζω να μην “χαλάσω” τίποτα.

Καταρχάς το παιχνίδι, για ακόμα μια φορά όπως και στο 2^ο μέρος, έχει ένα  εισαγωγικό video που μας εξιστορεί το τι έχει γίνει στα δύο προηγούμενα παιχνίδια της σειράς. Πάμε παρακάτω…

Η ιστορία μας βάζει για ακόμα μια φορά στο ρόλο του Isaac Clarke, και στο co-op μέρος του παιχνιδιού στον ρόλο, του πρωτοεμφανιζόμενου, John Carver. Αυτοί οι δύο μαζί με ένα μικρό αριθμό άλλων ατόμων (που έχει την τάση να μικραίνει ολοένα!) μπλέκουν σε μια ιστορία που φέρνει και πάλι στο προσκήνιο τα Markers και τα θανάσιμα, necromorphs. 

Ο Isaac θα οδηγηθεί στον πλανήτη  Tau Volantis, πλανήτη προέλευσης των Markers, με μια ολόκληρη στρατιά από Unitologists, που είναι ικανοί να φτάσουν στα άκρα, να τον ακολουθούν και να προσπαθούν να τον αποτρέψουν από αυτό που θέλει να κάνει.

Και κάπου εδώ θα σταματήσω. Το ξέρω δεν είπα σχεδόν τίποτα για την ιστορία, αλλά πιστεύω ότι αν είστε fan της σειράς, όπως εγώ, θα πρέπει να την ανακαλύψετε μόνοι σας, καθώς είναι πολλές οι εκπλήξεις και κλείνει με πολύ ωραίο  τρόπο την τριλογία. Από την άλλη αν δεν είστε fan ή απλά δεν ξέρετε πολλά για την ιστορία των παιχνιδιών αυτών, θα παρακολουθήσετε μια ωραία πλοκή, όχι αξέχαστη η αλήθεια είναι, και θα περάσετε καλά με τις ανατροπές και την εξέλιξή της.

Τέλος αξίζει να σημειωθεί ότι το σενάριο αλλάζει ελαφρά όταν παίζουμε διπλό και κάποιοι διάλογοι (και όχι μόνο) είναι διαφορετικοί σε αυτό.

Η παγωμένη πλευρά του διαστήματος:

Το πρώτο πράγμα που θα παρατηρήσει κάποιος με το που αρχίσει το παιχνίδι είναι τα πολύ ωραία γραφικά του. Αυτά έχουν βελτιωθεί κατά πολύ από το 2^ο παιχνίδι της σειράς. Τα χρώματα, όπως είχα γράψει και στο preview μου, είναι πιο έντονα. Αυτό το στοιχείο τότε μου είχε κάνει κακή εντύπωση αλλά το τελικό αποτέλεσμα και  το πως δένει με το όλο παιχνίδι είναι πολύ καλό και δεν δημιουργεί πρόβλημα στην ατμόσφαιρα που προσπαθεί να φτιάξει αυτό.

Τα μοντέλα τον χαρακτήρων είναι πολύ καλά σχεδιασμένα και δεν υπάρχει κανένα παράπονο σε αυτά. Μια εντύπωση μου δημιουργήθηκε μόνο καθώς τα έβλεπα, ότι έχουν μια πιο καρτουνίστικη υφή. Και πάμε στους εχθρούς, αυτοί είναι δύο κατηγοριών, άνθρωποι και necromorphs. Οι άνθρωποι έχουν μικρές λεπτομέρειες που τους ξεχωρίζουν μεταξύ τους αλλά δεν έχει γίνει και η καλύτερη δουλεία σε αυτό και θα έλεγα ότι μοιάζουν αρκετά ο ένας με τον άλλον. Τα necromorphs από την άλλην για ακόμα μια φορά χωρίζονται ανάλογα με το είδος τους και αποκεί και πέρα τα μοντέλα είναι ακριβός ίδια. Αξίζει να σημειωθεί ότι διαφορετικά, σε μοντέλα, necromorphs βρίσκουμε στο διάστημα και διαφορετικά πάνω στον Tau Volantis.

Οι τοποθεσίες που θα επισκεφτούμε είναι πολλές και ποικίλες. Αρχίζουμε σε μια ανθρώπινη αποικία στην Σελήνη, θα περάσουμε από ένα νεκροταφείο διαστημοπλοίων πάνω από τον

Tau Volantis, και τέλος η ιστορία θα μας οδηγήσει πάνω στο πλανήτη, και θα κλείσει με μοναδικό τρόπο κάπου αλλού, που για να μην προβώ, για ακόμα μια φορά, σε spoilers δεν θα αποκαλύψω.

Τα περιβάλλοντα σε αυτές είναι όπως τους πρέπει. Τα εργοστάσια και γενικότερα η αποικία στον Tau Volantis είναι πολύ ωραία στημένη και για ακόμα μια  φορά, αν χαθείς λίγο στην μαγεία, νομίζεις ότι κάπως έτσι θα είναι το μέλλον! Το μεγαλύτερο και καλύτερο σκηνικό για εμένα, σαν παλιός fan της σειράς, είναι όταν τριγυρνάς στο νεκροταφείο των διαστημοπλοίων πάνω από τον πλανήτη. Η ατμόσφαιρα είναι φοβερή. Τα χρώματα, εκεί που χρειάζεται είναι έντονα, αλλού πιο ωχρά, δίνοντας την εντύπωση ότι αυτά τα μεγάλα “πτώματα” είναι εκεί για πάρα πολύ καιρό.

Το μέρος του παιχνιδιού που διαδραματίζετε στο κενό του διαστήματος, που είναι περισσότερο απ’ότι στα δύο παλιά παιχνίδια της σειράς, είναι μαγευτικό. Επικρατεί μια απειλητική ησυχία και τα πάντα σε κάνουν να έχεις ανοιχτές τις αισθήσεις σου στο έπακρο.

Τα μουσικά θέματα, για ακόμα μια φορά, σε Dead Space, είναι πανέμορφα και άριστα συνδεδεμένα με αυτά που βλέπουμε. Δυνατά σε σημεία που ξαφνικά μας επιτίθενται, χαμηλά και τρομακτικά στο διάστημα, γενικά εκτός του πλανήτη αλλά και στις σκοτεινές γωνιές αυτού. Πραγματικά φοβάσαι για το τι είναι κρυμμένο στην επόμενη γωνία. Τέλος υπάρχουν και οι έντονες στιγμές στο παιχνίδι, που η ζωή του Isaac απειλείται και πρέπει να τρέξουμε κτλ. και εκεί η μουσική γίνετε έντονη, περνώντας αυτό που ακριβώς πρέπει να μας περάσει.

Τα voiceovers είναι καλά, όχι τέλεια η αλήθεια είναι, με τον Gunner Wright να δίνει για ακόμα μια φορά ζωή στον Isaac, που είναι και η καλύτερη ερμηνεία στο  παιχνίδι. Τα τέρατα, είναι και αυτά ντυμένα με ωραίους και τρομακτικούς ήχους.

Γενικά ο ηχητικός τομέας του παιχνιδιού για ακόμα μια φορά είναι, σχεδόν, τέλειος, κάνοντας την ανάγκη για καλό ηχοσύστημα αναγκαία.

Τέλος η ατμόσφαιρα που δημιουργείτε από το οπτικοακουστικό τομέα είναι, ίσως, η καλύτερη σε όλα τα Dead Space. Το διάστημα δείχνει πιο τρομακτικό από ποτέ. Οι βόλτες που κάνουμε στον Tau Volantis, με το χιόνι να μας κόβει την ορατότητα και τα σκοτεινά δωμάτια με τους απειλητικούς ήχους, κάνουν την ζωή του Isaac κόλαση, αν και πάνω στο πλανήτη, αρκετή από την ατμόσφαιρα του “Dead Space” σαν “Dead Space” χάνετε κάποιες φορές.

Κάθε μηχανικός κρύβει έναν στρατιώτη μέσα του:

       

Στα βασικά τώρα: gameplay.

Το παιχνίδι δεν ξεφεύγει πολύ από τους προκάτοχούς του. Είναι ένα Third Person Shooter με πολύ action ντυμένο ωραία με ένα horror σκηνικό. Ο χειρισμός του δεν έχει αλλάξει και πολύ σε σχέση με τα παλιά, ίσως το μόνο που θα έπρεπε να αναφέρω εδώ είναι ότι πλέον το “alternative fire” του 1^ο και του 2^ο παιχνιδιού έχει δώσει την σκυτάλη στο πυροβολισμό του 2^ου όπλου μας, που είναι κάτω από το 1^ο.

Η 1^η αλλαγή που προσέχουμε είναι το ότι υπάρχει πλέον μόνο ένα save ανά παιχνίδι, το slot αλλάζει μόνο αν κάνουμε “new game +”. Σε αυτό λοιπόν, το παιχνίδι κάνει μόνο του save, πράγμα που με ξένισε αρκετά, γιατί αν αναλογιστεί κανείς τις, πιθανός, λάθος δημιουργίες όπλων και τις λάθος αποφάσεις, που θα παρθούν σε σημεία έντασης, όσο αναφορά τις προμήθειες μας, δεν υπάρχουν πισωγυρίσματα, ότι έγινε, έγινε. Εγώ προσωπικά σαν παίχτης, επειδή την έχω πατήσει αρκετά από λάθος saves πάντα κάνω δύο (ή και τρία σε κάποιες περιπτώσεις) και γενικά δεν είμαι ιδιαίτερα fan του αυτόματου save γιατί πολλές φορές γίνετε σε λάθος σημεία, οπότε αυτό το χαρακτηριστικό δεν μου άρεσε και πολύ.

Αλλά ας πάμε στα του παιχνιδιού, αυτού καθεαυτού: Το παιχνίδι από την αρχή σου δίνει την αίσθηση ότι θα είναι πιο “στρατιωτικό” από τα άλλα δύο, από το tutorial κιόλας που παίζεις ως ένας στρατιώτης πάνω στον Tau Volantis.

Όταν πάρουμε μετά από λίγο τον έλεγχο του Isaac παρατήρησα ότι το πρώτο μέρος της σειράς έχει δώσει αρκετά στοιχεία. Το περπάτημα του πρωταγωνιστή είναι αρκετά στιβαρό και, ας το πούμε, πιο αργό από’τι στο 2^ο μέρος. Γενικά τον Isaac τον νιώθεις πιο στιβαρό, και όσο αναφορά τα όπλα.

Αυτά με την σειρά τους έχουν πολύ καλύτερη αίσθηση από τα δύο προηγούμενα παιχνίδια. Tο αυτό στοιχειό ίσως, αυτό, έχει να κάνει με το ότι πλέον τα όπλα μας, δίνουν την εντύπωση περισσότερο πολεμικών όπλων και λιγότερο εργαλείων του μηχανικού. Σε αυτό βοηθάει και το ότι όλα τα όπλα παίρνουν τις ίδιες σφαίρες. Τα clips θα έλεγα καλύτερα είναι τα ίδια στο inventory μας και δεν χρειάζεται να ανησυχούμε για να μην ξεμείνουμε από σφαίρες στο ένα ή στο άλλο όπλο. Απλά βλέπουμε ποιό μας βολεύει καλύτερα ανάλογα με την περίσταση και “τρόμε” τα clips σε αυτό. Αυτό, σε συνδυασμό με το ότι από την αρχή του παιχνιδιού το inventory σας είναι ανοιχτό, κάνει το παιχνίδι να μοιάζει πιο εύκολο, αλλά μην γελιέστε είναι αρκετά δύσκολο και όσο αναφορά τις προμήθειες που έχετε πάνω σας αλλά και όσο αναφορά το πώς αυτές θα χρησιμοποιηθούν.

Και μια που μιλάμε για τα όπλα ας πάμε, ίσως, στο καλύτερο καινούργιο  συστατικό στην συνταγή του παιχνιδιού, την δημιουργία όπλων. Στο preview είχα γράψει, λανθασμένα, ότι έχουν εξαφανιστεί τελείως τα workbench. Σε αυτά θα περάσετε την περισσότερη ώρα σας, αν θέλετε να φτιάξετε το καλύτερο όπλο για εσάς.

Πλέον τα workbench είναι το εργαστήριο σας. Εκεί βλέπετε τους πόρους σας, ένα άλλο καινούργιο στοιχείο στο παιχνίδι, φτιάχνεται διάφορα items (από γιατρικά και clips σφαιρών μέχρι μοχλούς για πόρτες), ανάλογα με αυτούς, φτιάχνετε τα καινούργια όπλα σας και αναβαθμίζετε τα ήδη υπάρχοντα.

Πλέον έχετε πάνω σας μόνο δύο θέσεις για όπλα, κάτι που κάνει την weapon crafting τέχνη πράγμα που θα πρέπει να μάθετε γρήγορα αν θέλετε να συνεχίσετε καλά στο παιχνίδι. Προσωπικά έφτιαξα τα καλύτερα, σύμφωνα με εμένα, όπλα τη 3^η φορά που ξαναέπαιξα το story. Αυτό είναι πολύ ωραίο γενικά και σε αφήνει να κάνεις, σχεδόν, ότι θες όσο αναφορά τα όπλα σου (αν έχεις και τους πόρους φυσικά). Ο καθένας θα φτιάξει τα δικά του, μοναδικά, ίσως, όπλα. Έτσι δίνετε μια πιο προσωπική νότα στο παιχνίδι που σε κάνει να δένεσαι παραπάνω με τις δημιουργίες σου. Το ποιό όπλο θα μπει 1^ο και ποιό  2^ο έχει κάνει καθαρά με το τι ανταλλακτικά έχουμε, κατά τα άλλα και τα δύο έχουν την ίδια βαρύτητα σαν όπλα.

Όσο αναφορά τους πόρους, αυτοί βρίσκονται είτε στο γύρω περιβάλλον, είτε σκοτώνοντας εχθρούς, είτε σπάζοντας κουτιά, είτε βάζοντας κάποια μικρά ρομπότ να τους βρουν για εσάς, σε συγκεκριμένα σημεία. Οι αναβαθμίσεις των όπλων γίνονται με διάφορα chips που βρίσκετε ή κατασκευάζετε στο παιχνίδι. Αυτό δίνει μια RPG νότα σε αυτό, έχοντας εσείς την επιλογή που να βάλετε το κάθε ένα από αυτά. Όσο αναφορά τις στολές, αυτές αναβαθμίζονται και αλλάζουν στα shops, ή κάτι που μοιάζει με αυτά, πάλι δίνοντας πόρους. Θα πρέπει να αναφερθεί ότι όλα αυτά, καθώς και διάφορες άλλες σεναριακές επιλογές, μας δείχνουν πιο πολύ την “μηχανική πλευρά” του Isaac από’τι στα άλλα δύο παιχνίδια.

Το παιχνίδι είναι κάπως γραμμικό. Δίνει μια μικρή αίσθηση ότι μπορείς να κάνεις και άλλα πράγματα αλλά κυρίως σε καθοδηγεί να κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις και σε στέλνει κάπου αλλού μετά. Κάτι εντελώς καινούργιο και, για ακόμα μια φορά, πολύ ωραίο, είναι τα side-missions. Αυτά ανεβάζουν την ώρα που θα ασχοληθείτε με το παιχνίδι και είναι όμορφα δοσμένα, σεναριακά, μέσα στο παιχνίδι. Και γρίφοι κάνουν την εμφάνιση τους εδώ αλλά μην φανταστείτε τίποτε το σπουδαίο. Αξίζει να σημειωθεί ότι κάποιοι ήταν πάνω σε μάχη με necromorphs, πράγμα που ανέβαζε το άγχος μου σαν παίχτης. Επίσης δεν ήταν λίγες οι φορές που παρατήρησα ότι ο τρόμος δεν έρχονταν μόνο από την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού αλλά και από το ότι οι εχθροί στην οθόνη ήταν πάρα πολλοί. Αυτό σε συνδυασμό με το καλύτερο, σχέση με παλιά, AI, ήταν ένα πράγμα ωραία δοσμένο μεν (σε σχέση με το 2^ο μέρος που ήταν καθαρά action αυτές οι στιγμές) αλλά εμένα με ξένισε δε. 

Όσο αναφορά τους εχθρούς, να πω, επίσης, ότι έχουμε και δύο-τρεις καινούργιους τύπους necromorphs, καθώς και ανθρώπους. Οι τελευταίοι δεν είναι και τόσο ωραία δοσμένοι και γενικά οι στιγμές που πολεμάμε εναντίον τους είναι λίγο “Gears Of War” με άσκημο χειρισμό. Ευτυχώς, όμως, είναι λίγες οι σκηνές που  ερχόμαστε σε αντιπαράθεση. 

 Ένα άλλο στοιχείο που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι στο παιχνίδι υπάρχουν πολλές πτήσεις στο κενό του διαστήματος (και όχι μόνο). Μάλλον η Visceral Games είδε με θετικό μάτι την ανταπόκριση του κοινού στην πτώση και στις πτήσεις του Isaac από το 2^ο παιχνίδι και είπε να βάλει πιο πολλές!

Για ακόμα μια φορά να αναφέρω ότι δεν κατάφερα να παίξω το παιχνίδι multiplayer γιατί και αυτό (πάλι) παίζει στην κατηγορία “multiplayer = XboxLive Only”. Πιθανώς, και γιατί θέλω να είμαι ρομαντικός (αν και δεν το πιστεύω απόλυτα), το studio ανάπτυξης να το έκανε αυτό για να μην χαθεί η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού, που αν και διπλό δεν θα έχεις κάποιον δίπλα σου, παραμόνο μέσα από τα ακουστικά σου και έτσι να συνεχίσεις να νιώθεις την ανασφάλεια που θέλει να περάσει το παιχνίδι ακόμα και αν παίζεις με κάποιον άλλον.

           

The end of the road (μάλλον…):

       

Έχω να πω ότι το παιχνίδι είναι πάρα πολύ ωραίο. Σαν παλιός fan της σειράς είχα τις αμφιβολίες μου, αλλά τελικά βγήκα λάθος και χαίρομαι πολύ για αυτό. Θες οι  λάθος διαφημίσεις του τίτλου, θες το demo που με είχε απογοητεύσει δεν ξέρω. Το παιχνίδι κλείνει με τον καλύτερο τρόπο την τριλογία, και ίσως να μην μείνει στον αριθμό “3”… Είμαι πολύ χαρούμενος που το έπαιξα και είμαι σίγουρος ότι θα το χαρείτε και θα διασκεδάσετε μαζί του εσείς αν πέσει στα χέρια σας (άσχετα αν είστε καινούργιος στο σύμπαν της σειράς ή παλιός) και δεν θα μπορείτε να ξεκολλήσετε.

Υπέρ:

-          Το μεγαλύτερο παιχνίδι της σειράς

-          Η δημιουργία όπλων

-          Η στιβαρότητα του Isaac

-          Πολύ ωραία γραφικά και ήχος

-          Δύσκολο

Κατά:

-          Οι άνθρωποι εχθροί

-          Όλα τα όπλα έχουν τις ίδιες σφαίρες

-          Πάνω στον Tau Volantis χάνετε αρκετή από την ατμόσφαιρα

-          1 slot για save και γίνετε autosave

-          Multiplayer = XboxLive Only